فراتر باید رفت

                                                                   با وضوی عشق رفت او

                                                      برو "ساجد" تو هم چون او

                                                         برو "ساجد"

                                                         تو هم چون او...

                   امضا:"ساجد"کازرون- قائمیه

          "رفته من"

           من اینجا، تنها

                           غمگین نشسته ام

                                                  اینجا همه اش بدبختی است

                                                       در طرف دیگر من

                                                  شادی و پای کوبی است

                                                  چه رسمی دارد عمر؟

                                               و چه تقدیری است این ؟!

             دیدی "ساجد" چه شد آخر؟

                                                 برو "ساجد" ،برو زین جا

                                                      برو "ساجد "، برو دیگر

                                                  در کوچه تنهایی ما رهگذری نیست!!

             می آید مرگ روزی

                                       غربت من را خواهد برد

                                                  غربت دیرینه من

                                                                          شاید امروز

                                                                              شاید فردا

                                                                        یا که شاید

                                                 فردایی پس از فردا

           برو" ساجد" تو هم دیگر

                                            تو هم دیدی

                                                     نه تختی ماند

                                                                     نه جمشیدی!!

           برو "ساجد" فکری دگر کن

              برو" ساجد" راهی دگر پوی

                                              من از اینجا خواهم رفت

                                                   سوی آبادی ها

                                                    خرابه ها می مانند

                                                       و گور تنگ من

          بگذار آسوده روم این بار

                       آرمیدن می خواهم

                                                 گرچه شادم

                                              مرا در دل صفایی نیست

                                                   مرا،غم را، رها سازید

                                       غمی آمد تو را "ساجد"

                                        که این غم را

                                          به جز مرگت دوایی نیست

                        روزگاری من

                       روزگاری "ساجد"

                                     خندان بود

                              من ندانستم روزی

                                  تیره خواهد شد روزم

                                          روزگاری بر تنم

                                                            هوا می چسبید

                                                      و بیابان جای گل های سپید

                                                                                    و علف های سبز

                                روزگاری پدرم با ما بود

                                           پدرم وقتی رفت

                                                   فکر من خاموش شد

                                                         همه دیدند

                                                  فکر خاموش چهل روزه من

                                                   فکر خسته یک ساله من

                                                    هیچ چیز زیبا نیست

                                                          من نخندم هرگز

                                                         مگر آن وقت

                                                         که تو آیی در خوابم

                                                             و مرا خندانی

                                                               مادر را چه کنیم

                                                                  مادرم گریان است

                                                              و برادر

                                                             و خواهر

                                                              و من خسته دهر

                                                                  تو تسکینم بودی

                                                                        به کجا رفتی؟

                                                    رفتی زود اما

                                                           حکمتی پنهان بود

                                                         فکر تو با ماست

                                                          همیشه تا مرگ ما

                                                           همیشه تا مرگ ما

                                                          بهتر آن است

                                                        امشب روم زین جا

                                                       ره تاریک و من ناپیدا

                                                        گرچه حسم این است

                                                           پدرم تنهاست

                                                         مردگان در خوابند

                                                         این طور نیست

                                                        فکرم بی مشکل نیست

                                              فکر من ویران است

                                                 روح من گریان است

                                                مردگان بیدارند

                                          زنده ها در خوابند

                                          زنده ها در رنجند

                                          زنده ها تنهایند

                                                    پدرم آنجا تو بمان

                                                      من در ر اهم

                                                        همه در راهند

                                               سوی دیار عشق

                                               سوی آن وسعت

                                                  که آغازش مرگ

                                                    سوی آن سمتِ سمت

                                                  روز رفتن می آید

                                                 سبک باید رفت

                                                 گرچه غمگینم که پدر رفت

                                               خوشحالم دیگر پدری نیست

                                                         دهر گیردش از من

                                                                  پدرم

                                                              دوش در خلوت خود

                                                                    چه دعا کردی؟

                                                                            به گمانم الله

                                                                          در بقچه ای از نور

                                                                         پیغام رفتن را

                                                                                 سوی تو آورد!!

                                                    پدرم

                                                خودت می گفتی

                                                  نقطه آغاز

                                                        ذات پاک ازلیت

                                                               میعاد گاه

                                                               جلوه پاک ابدیت

                                                                     راز جهان همه در دستان خداست

                                                      همچو خورشید

                                                                 که متولد و در گذرد

                                                                        کاش خدایا

                                                                       ما جنس بشر هم

                                                                            آهسته و آرام

                                                                               همچو خورشید عالم

                                                                               متولد و درگذریم

                                                                                   و که می گفتی

                                                                         من به امید

                                                                       بشریَ بشرم

                                                                         و پریَ دست تهی دستان

                                                      آمَین

                                                             حرف های پدرم را می گیرم

                                                             عشق را می جویم

                                                             درخت عرفان می کارم

                                                                  ره عرفان می پویم

                                                                 جرعه ای از ابدیَت را می نوشم

                                    اذان نزدیک و من

                                          گوش دهم دیگر بار

                                             مناجات شب را

                                                 عبادت یاس ها را

                                                    تو ای "ساجد"

                                                     سجاده را بگشای

                                                   و تو ای پیشانی من

                                                    سجده بر مهر بنه

                                                     و تو ای دوست

                                                         بالا آی

                                                  باید روم باری دگر

                                                      باید روم سوی شهود

                             زودا رود "ساجد"

                                   از این معبر

                                   از این کوچه

                                         از این دنیا

                                                     گر رود "ساجد"

                                                         ستاره اش خواهد رفت

                                                      شکسته خواهد شد وصل

                                                        بخوانید یاران این فصل

                                                              تا نشکند این وصل

                                  و بدانید مرگ

                                          پایان مرگ من است

                                                و طلوع زیباست

                                                      غروب زیباتر

                                            کس چه داند

                                                چند صبح از عمر من باقیست؟

                                                  چه جوابی داری

                                                     ای دل بارانی؟

                                                 من ندانم هیچ

                                                         همین دانم

                                                                که ماتم مرا در برگرفته

                                            من نه آن "ساجد"پیشینم

                                                          و نه آن یار تو هستم

                                            من همان مرغ خموشم

                                                  که گهی گریه کند با خود

                                                    و گهی سر به صحرا بنهد تنها

                                                              و حتی آن دختر مدهوش

                                                                    دلش سوزد به حال من

                                     تو بشنو ای صراط پیر

                                      تو بشنو ای "ساجد" مغموم

                                          من همان خسته دهرم

                                              من همان "ساجد" پیرم

                                                    من نه آن کوهم

                                                               که نجنبد هرگز

                                                       من آن کاه بر بادم

                                                          من  آن کوچکی بودم

                                                               پدر تکیه گاه من

                             مرا یاد هست بچگی ام

                                            می دویدم او نیز

                                                پدرم اندازه فکرم کوچک شده است

                                               و من با خنده

                                        خستگی را از تنش می دزدیدم

                                                        مادرم را می بینم

                                           روشنی را در پیشانی من می بیند

                                            و سخنانی کز بیانش جاریست

                                               مادرم دسته گلی را که در آن

                                                  نرمی آسمان موج می زد

                                                       و بوی پدرم را می داد

                                                                   هدیه ام آورده

                                    من اینک باید

                                                 دسته گلم را

                                                  در شیشه پر آبی بکنم

                                                   که محبت را

                                                       ساطع بکند

                                       مادرم را می بینم لب حوض

                                               سیب سرخی می شوید

                                                      می دهدش به من

                                                         و من می بویم

                                                        مادرم می پرسد

                                                           که چه می خواهی؟

                                                                  چه کسی را دوست داری؟

                                                                      برادر یا خواهر؟

                                                      من کسی را می خواهم

                                           دست من را بفشارد

                                            و مرا گرمی بدهد

                                            من پدر را می خواهم

                                            همچنان می بینم

                                               پدری را می بینم بر سر بام

                                                                    اذان می گوید

                                                            پدرم در حال نماز است

                                                                   عروجش را می بینم

                                                          و درخشش مُهرش

                                                                               چون رویش

                                                         ورد زبانش دائم

                                                اله من

                                                 اله من

                                                  قال الباقر

                                                    قال الصادق

                                                          دنیای من

                                                              دنیای من

                                                                              همچنان پابرجا

                                                                               جا نمازش پیدا

                                                                                 دعوت حق را لبَیک فراتر باید رفت...

       "دخترانه"

         باز باران بارید

            با صدای خیس

                         چشم می خرید

                                          باز دختری

                                                 زیر پای رعد

                                                                نور می گرفت

                                        هی صدا زد و

                                                          هی صدا زدم

                                                                           دخترانه بود

                                                                             دخترانه بود

                                                                                    پشت زنبق ها

                                                                                       من نشسته ام

                                                                                        با صدای او

                                                                                       زنده می شدم

                                                                                           باز کجاست صدا؟

                                                                                            دختر عمَه ها ؟!!

                                                                     هی صدا زد و

                                                                      هی صدا زدم

                                                                    من خودم دیدم

                                                                   دور نما زیباست

                                                                   دور نمای عشق

                                                                     دور نمای او

                                                                  گرچه زیبا نیست

                                                                اینجا پیش من

                                                                آنجا ها زیباست

                                                               آنجا پیش او

                                                           هی می دید و دیدم

                                                             چشمک باران

                                                            خوش به حال ما

                                                            چه شوری داریم

                                                           حال تو عشق من

                                                       چشمک بزن بر من

                                                           دخترانه بود

                                                        اولین نگاه

                                                          اولین چشمک

                                               حال بیا عشقم

                                            در کنار من

                                          زیر چتر من

                                           بر شانه های من

                                             بر شانه های تو

                                             می بینم هر شب

                                              می بینم هر روز

                                                   وصلی دوباره را

                                                   وصلی دوباره را...

                        امضا:"ساجد"کازرون-قائمیه

                          " من مرده ام"

               تو رفتی باز از پیش من

                    بی تو زنده اما مرده ام

                                 گرچه ظاهر جنبنده ام،

                                                         دیگر این عشق من بیچاره شد

                                                             بیچاره فردا های من

                                                                  فردای بی دفتر های من

                                                                     فردا هایم بی یاد توست،

                                          بی تو دفتر ها سیاه

                                               روی ها آشفته است

                                                      دست ها در رعشه هجر تو است

                                                           دیگر نمانده طاقتی

                                                        چیزی نمانده تا فنا

                                   مانده بر من پوست و استخوان

                                       بی تو این دل خسروان

                                              تو بگو من چه کنم،

                                                                         کاش آیی در خواب

                                                                                در نظر

                                                                         نطق تو

                                                                    وعده دیداری دگر

                                                   خوابها رفت

                                                  نیز روزهای دگر

                                                       نه آمدی

                                                      نه در خوابی دگر

                             تا تو بودی دفترم پر ز عشق

                                        تا تو رفتی

                                              فکر من شد بی رمق

                                                      پس چه بهتر

                                                           آه من فغان شود

                                                     یا که این تن در خاک رود

                                                              آری

                                                        تنم در خاک رود....

                       امضا:"ساجد" کازرون-قائمیه

     "نزدیکترین"

          صادقانه می بینم

                                 از شاید تا حقیقت

           شاید آید سویم

                             یکی بهتر از من

                              با سبدی پر

                                سبدی پر مهر

                                         پر راز

                                             پر خوشبختی ،روزی

             شاید آید سویم

                              در شبی نزدیک

                                                   پری ای نازِ ناز

                                                                    و بگوید من را

                                                                  زیبایی ها را بشمار

                                                                   و من هم با شوق

                                                                    می شمارم تا صبح

           شاید در خواب من

                                آرزویی دور آید

                                                   و بگوید من را

                                                              چشمانت را باز کن

                                                              حقیقت خواهد یافت

                                                                               و من هم آرام

                                                                             پلک ها بردارم

                                                                               و ببینم یافته!!!

          شاید آید سویم

                              بچه پری ای دور

                                                 و پلک خیسم را

                                                          پاک خواهد کرد

                                                                        با دم نازش

         همه چیز را می بینم

                            حقیقت را می بینم

                                                آنجا کودکی چند

                                                         گرم دعوایند

                                                                    شاید یکی شان عارف فرداست

                                                                                 یا که پیری داناست

           حتی آنجا

                        روی بام ما

                                      بچه پری ای مست

                                                        شادی من را سوت می زد

                                                      پری ای دیگر دست می زد

                                   بیشتر از اینها می بینم

                                     پری ای در این آب

                                           در سپیدی گم

                                               می شوید لطافت را

                                                 می شوید موها را

                                                    موهایی آشفته

                                                     موهایی مشکین

                                                           چه بلندایی دارد

                                                                  چه صدایی دارد او

                                                                     صداقت می بارد

                                                                      صداقت می بارد

                                                                       می گوید من را ،"ساجد"

                                                                           بهترین ها را گوی

                                                                             بهترین ها باش

                      نیک بینان را همه اش آمرزش

                                                   همه اش دانایی

                                                        همه اش سیر و

                                                                             همه اش کشف است

                                                                               و بدان ما پریان

                                                                                 مژده ای نزدیکیم

                                                                             حقیقت نزدیک است

                                                                             حقیقت نزدیک است

                                                                                 تو ای نزدیک

                                                                                             نزدم آی

                                                                                     و مرا گوی

                                                                                بوسه خواهی داد

                                                                                بوسه خواهی کرد،

                                                                                              عشقم....

                                                امضا:"ساجد"-کازرون -قائمیه

                     "دروغ"

                    تو می گفتی

                                 که طولانیست این راه

                     تو می گفتی

                                      خطر دفع است با من

                                                              نمی دانم چه شد آخر

                                                           که من در دام این صیاد در بندم

                                                               تو ای معشوق خوشبختی

                                                                  تو ای آمال این "ساجد"

                                                                      ببر من را از این معبر

                                                                    ببر من را که تنهایم

                                                                       من می ترسم

                                                                     من می ترسم

                                                      تو با من باش بگذار

                                                   فزون باشد خواسته تو

                                              تو با من باش بگذار

                                          دروغ باشد وعده تو

                                                  دروغ باشد

                                              دروغ باشد...

                                 امضا:" ساجد"کازرون -قائمیه

               "  خواب  "

                   به زیر خرزهره ها  من خواب

                                            خواب دیدم در همان سایه

                                                                 مرده ها را

                                                                    من خودم دیدم

                                                                    مرده ای که

                                                                      زنده می شد کم کم

                                                                         با روح یک کابوس

                                                                               آری حقیقت داشت

                                                                                     متعالی ای دیگر

                                                                                        در شب

                                                                                         روی در روی

                                                                                         در بیداری ای مرموز

                                                                                          با مرده ای حرف می زد

                                                                                                    گرچه خوابم

                                                                                             خواب بود و خواب

                                                                                                       لیک

                                                                                            راست بود و راست

                                                                                            برای او که می داند

                                                                                          برای او که می فهمد

                                                                                              چه بسا یک خواب

                                                                                          عروجت بدهد

                                                                                         یا که

                                                                                        به قهقرا می بردت

                                                             تو بیا با من

                                                                کشف همین جاست

                                                                          بیا

                                                                                  تلاقیَ کشف و عدم

                                                                                همین خواب من است

                                                                                           آری

                                                                                  همین خواب من است...

                                          امضا:"ساجد"کازرون-قائمیه

            "خاطره ها"

             می دمید هستی

               می وزید باد

                     می بارید باران

                          می دوید زنی زیبا روی

                                با پلک های خیسش،

                                                           می کوبید بر آب

                                                             پای غمگینش را

                                                              می زدش سیلی گه

                                                                  می فشردش گاه باران را،

                                                                     می گفتش باران

                                                                      با صدای خیس

                                                                      خاطره خواهی شد

                                                                       خاطره خواهی شد،

                                                او که می داند

                                                خاطرات در گذرند

                                                       همچو یک کوبش

                                                             همچو ریزش یک قطره

                                                                  روی گونه سردش

                                                                        زودتر باید رفت

                                                                         تا نجات او

                                                                          خاطره خواهد شد

                                                                                     "ساجد"

                                                                                      زن

                                                                                  باران

                                                                           خاطره ها...

                                    امضا:"ساجد"کازرون-قائمیه

         "تا محو شدن راهی نیست"

               درپهنه این جنگل سبز

                                  کلبه ای می سازم

                                                                اینجا

                                                              جای پای فرشته ها پیداست!!

                                                                  آهسته قدم بردار

                                                                             اینجا

                                                                        جهان شگفتی هاست!!

                                                                                تو ای "ساجد"

                                                                              نور حقیقت بردار

                                                                                به قدر دل خویش

                                                                                   پر دست خویش

                          من سپس خواندم آنجا

                                                     آیه های روشنی

                                                                               دیدم

                                                                                 سراسر ارزش شده ام

                            من آنجا می بینم

                                                         کوچه های بی حصار!!

                                                                  راه عبور باز است!

                             کنه هستی بود آنجا

                                                       تو بیا با هم

                                                             تا آخر دنیا برویم

                                                               تا آخر عشق

   دری از درها را بگشای

                                عالم نور آنجاست

                                                         تو بیا با هم

                                                              تا همسایگی وجدان

                                                               تا دم گرم عرفان

                                                                  تا بازدم احسان برویم!!

          من منتظرم آنجا

                               لحظه سبزی را

                                               لحظه دیدار دوست!!

                                                                      من ره خود را جستم

                                                                        و نشانت خواهم داد

                                                                           آنجا

                                                                          ندای معرفت را من شنیدم

                                                                            و چه زیبایی ها آنجاست

                      من پری را دیدم

                                     و چه نزدیک بود

                                           تا که باز آید سر زلف

                                                 و شمیم زلفش

                                                 چون دم عیسایی

                                                  و بدادم دست

                                                  آن ید بیضایی

                                                  چه پیدا بود زیبایی

                                                      چه هوایی و چه حالی !!

                                                              آه... آه ....

                                                                  من فدای این همه  آه...

                                                                                آنجا

                                                                          من فرا می خواندم

                                                                         زیبایی طاووس را

                                                                           مشکینی چشم ها را

                                                                             آرامش لب ها را

                                                                               قوه ادراکم را

                                                                               پرواز خواهم داد

                                                                                 قوه تشخیصم را

                                   کاش مرا دیگر بار

                                       پری ای می دزدید

                                            و به باغی می برد

                                               در سراپرده او

                                                 سر بالش

                                                  سر زلفش

                                                           روی مهرش

                                                                  محو شوم

                                                                                  و تو هم با من

                                                                                     بیایی آنجا

                                                                                   در عالم عشق

                                                                                     محو شوی

                                                    تو بیا

                                                تا محو شدن

                                                    راهی نیست

                                                        آری

                                                         راهی نیست....

                              امضا:"ساجد" کازرون-قائمیه